Vandaag kon ik dan eindelijk eens naar een REshape conferentie in Nijmegen. Op een of andere was er altijd iets waardoor ik was verhinderd, maar dit keer kon ik er helemaal bij zijn. De Zorg 2.0 bijeenkomst werd gehouden op de 8e etage (en dakterras) van de Nijmeegse researchtoren. Van tevoren was duidelijk dat het een wat onorthodoxe vorm zou hebben: een open space conferentie gevolgd door een zogenaamde Pecha Kucha. Volledig blanco ben ik erheen gegaan, benieuwd wat die vorm zou opleveren. Behalve dat het een mooie gelegenheid was om wat Twitter contacten nu eens in het echt te spreken, keek ik vooral uit naar de “energie” die er mogelijk zou zijn. En die was er zeker.
In het open conferentie deel kreeg iedereen gelegenheid een idee of vraag op te werpen waar in groepjes van ca. 10 personen dan een dik uur over gediscussieerd kan worden. Het was volledig vrij, maar het moest natuurlijk wel enigszins met het thema zorg / gezondheid 2.0 te maken hebben. Altijd spannend hoe dat uitpakt. Ik zat bij de groep die inging op de vraag wat al die 2.0 ontwikkelingen betekenen voor de competenties van personeel. De groep was heel gemengd en ieder kon vanuit zijn of haar eigen expertise bijdragen en deed dat ook. Zonder voorzitter, gespreksleider, notulist of “opdracht” kun je toch heel constructief bezig zijn en goed ideeën uitwisselen, zo bleek.
De tweede ronde was ook interessant, al bleek daar de “vrije vorm” wat minder goed te werken. Slechts enkelen brachten iets in de discussie, waar anderen meer luisterden. Inhoudelijk was het goed: hoe ga je innovatieve ontwikkelingen mogelijk maken? Wachten op die éne gouden standaard of die éne geweldige killer applicatie waardoor alles beter wordt? Of gewoon klein beginnen met wat er al is, met eventuele tekortkomingen? Mooie materie. Wat overigens goed werkte: niet vooraf melden wat je functie/rol precies is. Het maakt het vrijuit praten makkelijker, zonder dat je onbewust allerlei labels op personen plakt (arts, consultant, verzekeraar, ontwikkelaar). Iets meer sturing – maar hoe? – zodat in een groep iedereen meedoet is ook welkom voor een volgend keer.
De avond was gereserveerd voor het Pecha Kucha gedeelte. Deze presentatievorm, overgewaaid uit Japan, leent zich uitstekend voor snelle, to the point verhalen die moeten beklijven. Een soort dubbele “elevator pitch”. Vertel je verhaal in 20 slides die elk 20 seconden in beeld komen. En die slides moeten ook nog eens niet al teveel tekst bevatten. De vorm werkte meestal goed. Persoonlijk vond ik de bijdragen van Aliëtte Jonkers, Arjan Broers en Bram Hengeveld er uitspringen. Feiten, humor, stellingen, vlot verteld, met andere zienswijzen. Verfrissend. Jammer dat er geen gelegenheid was om te reageren op de presentaties (tijdens of erna). Een gevaar dat er ook in kan sluipen is dat er iets teveel humor in de verhalen kan komen. Een grappige quote of afbeelding om de aandacht vast te houden moet natuurlijk niet je verhaal gaan overheersen.
Al met al een geslaagde bijeenkomst. Dat kwam voor een deel door de vorm, die absoluut voor herhaling vatbaar is. Een serieuze “reshape” van de traditionele en oersaaie eenweg-communicatievormen. Een paar verbeteringen zijn wel te bedenken, maar alleen al door deze vrije opzet steekt dit boven veel andere achterover-leun-bijeenkomsten uit. Deels was het ook succesvol door de inhoud en de positieve insteek die iedereen had om kennis / ervaringen uit te wisselen. Het is nog wel een uitdaging om de inhoud vast te houden. Misschien een idee om de Pecha Kucha verhalen voor te laten bereiden door de groepen ’s middags? Complimenten voor de organisatie, het was een mooie dag!
